10/50
İki Harkonnen kız kardeş, insanlığın geleceğini tehdit eden güçlerle savaşır ve Brian Herbert ve Kevin J. Anderson’ın yazdığı Dune Büyük Okulları üçlemesi olan Bene Gesserit olarak bilinecek efsanevi tarikatı kurar. Orijinal Dune’un bir ön bölümü olan bu kitap, Rossak Kardeşliği’nin Bene Gesserit’e nasıl evrildiğini anlatır. Valya Harkonnen’in sesini kullandığı olay, 'Dune Mentatları' adlı kitaptan alınmıştır. Üç kitap da Kardeşlik, Mentatlar, Navigatörler ve Suk Doktorları’nın gelişimini iç içe geçirir. HBO Max’in Frank Herbert’in evrenine yaptığı yeni girişim olan Dune Prophecy’nin ilk bölümü ne yazık ki sıkıcı ve ilhamsız hissettiriyor. Bölüm, iddialı kaynak materyaline rağmen, Dune’u bu kadar sevilen kılan çekiciliği ve derinliği yakalamakta zorlanıyor. En göze çarpan sorun ise düzenleme. Tempo çok düşük, sahneler aceleye getirilmiş hissi veriyor ve gerilim veya atmosferin gelişmesi için gereken nefes alma alanından yoksun. Tek bir saate çok fazla hikaye sığdırma çabalarında, bölüm anlatı akışını ve etkileşimi feda ederek durmaksızın diyalogların kaotik bir bombardımanına dönüşüyor. Önemli hissettirmesi gereken anlar aceleyle yapılan atlamalı kesmelerle baltalanıyor ve duygusal veya tematik rezonansa çok az yer bırakıyor. Görsel olarak, Dune Prophecy son Dune uyarlamalarında görülen gri, endüstriyel estetiğin devam etmesinden muzdarip. Dekor ve kostüm tasarımı steril ve monoton hissettiriyor, Herbert’in evreninin karmaşık, yaşanmış hissini uyandırmayı başaramıyor. Bu görsel ve atmosferik çeşitlilik eksikliği, Dune’un talep ettiği hayret ve uzaylı ihtişam hissini azaltıyor. Belki de en hayal kırıklığı yaratan yön, etkili bir dünya inşasının eksikliğidir. Bölüm, olay örgüsünü kurmak için açıklayıcı diyaloğa yoğun bir şekilde odaklanırken, dünyanın kendisini kurmayı ihmal ediyor. Dune’u tanımlayan karmaşık politik ve kültürel dinamikler sığ hissettiriyor ve atmosferik «titreşimlerin» yokluğu ortamı içi boş ve ilgi çekici olmaktan çıkarıyor. Sonunda, Dune Prophecy seriye ilgi çekici bir giriş olmaktan çok aceleye getirilmiş bir özet gibi hissettiren bir bölümle sonuçlanarak açıklama ve daldırma arasında bir denge kurmaya çalışıyor. Tempo, düzenleme ve dünya inşasında önemli ayarlamalar yapılmazsa, Dune’u bu kadar zengin ve kalıcı bir hikaye yapan şeyin özünü kaybetme riskiyle karşı karşıya.